Ze vertrokken met een vaag plan om met een tweedehands Land Cruiser voor twee jaar naar Azië te reizen. Inmiddels zijn we 18 jaar verder, hebben Karin-Marijke en Coen de halve wereld gezien, nieuwe talen geleerd, talloze artikelen en twee boeken geschreven over hun avonturen en zijn ze nog steeds niet uit gereisd. “Door corona is het wel wat ingewikkelder geworden. Zo staat onze auto nu in Kirgizië, terwijl we zelf in Turkije op het punt staan om aan een hike van 3 maanden te beginnen,” vertelt Karin-Marijke. Het plan is om de auto in de zomer weer op te halen, als de grenzen dan tenminste weer open zijn.
Op wereldreis
De uit de hand gelopen wereldreis van Karin-Marijke en Coen begon in 2003. “Hij woonde in Limburg en ik in een klein dorpje bij Zwolle. We hadden bedacht dat we over land in een tweedehands Land Cruiser naar Azië wilden reizen en dus verkochten we alles in Nederland, inclusief ons huis, om deze wereldreis te kunnen bekostigen. We hadden geen strak plan, maar dachten een jaar of twee te reizen en dan weer terug te komen.” Maar bijna vier jaar besloten ze de sprong te maken van Zuidoost-Azië naar Zuid-Amerika. En nadat ze dat continent negen jaar verkend hadden, reden ze twee jaar rond in Korea en Japan om daarna naar Midden-Azië te vertrekken.
Over land reizen in een Land Cruiser
Reizen, zeker over land, ging in die begintijd nog heel anders dan vandaag de dag. “Iets als Google maps of Social media bestond nog niet. Er waren wel geteld twee sites waar we informatie konden vinden over mogelijke routes. Van ‘overlanders’ (over land reizen met eigen vervoer) had nog nooit iemand gehoord. Nu is dat heel anders: internet staat vol tips en filmpjes en dat inspireert heel veel mensen ook weer om zelf op reis te gaan. Zo is Vanlife (het leven in een camperbusje) enorm toegenomen. Die zijn vaak wel wat luxer dan onze oude Land Cruiser uit 1984 trouwens, maar wij houden ervan om basic te leven, zonder wc of douche in je auto.”
Al die tijd reisde het stel met dezelfde auto uit 1984. “Als je met zo’n oude auto reist, word je gedwongen om iets over auto’s te leren – of je moet heel veel geld hebben en elke keer je sleutels uit handen geven bij een garage. Voordat we op reis gingen, was Coen al een oude Peugeot aan het restaureren. Hij vindt het leuk zolang het mechanisch is en hij het uit elkaar kan halen. En als we toch naar een garage moesten, trok hij vaak een monteurspak aan om te helpen en zich zo te ontwikkelen en te leren. Ik zat dan in een hoek een boek te lezen.”
Grote gastvrijheid in landen als Iran
“Op die manier leer je een land op een hele andere manier kennen. Als toerist blijf je vaak aan de buitenkant van de maatschappij staan, waar niks mis mee is, want ook dat hebben we vaak genoeg gedaan. Maar zo’n garage bleek een goede ingang om de mensen op een hele andere manier te leren kennen. Zo werden we regelmatig uitgenodigd om in de garage te kamperen of mee naar huis te gaan voor een barbecue of lunch om zo de hele familie te ontmoeten. Zo vroegen we een man op straat in Iran een keer of hij een garage wist waar we onze ruitenwissers konden laten repareren. Hij is de hele dag met ons op stap geweest om het onderdeel dat vervangen moest worden te zoeken. We hebben bij hem thuis geluncht en toen hij ’s middags ergens op straat een Land Cruiser zag staan, heeft hij daar samen met de eigenaar het benodigde onderdeel uit gesloopt en aan ons gegeven. Onder luid protest van ons, maar je hebt daar niks tegenin te brengen. Gastvrijheid gaat boven alles. Dus daarna gingen we weer terug naar zijn huis voor het diner en had hij zijn hele familie opgetrommeld om ons te ontmoeten.”
“Juist in de landen die in Nederland een slechte naam hebben, was de gastvrijheid het grootst. Met stip op nummer één staat Iran. Ik moet de eerste persoon nog tegenkomen, die het daar verschrikkelijk vond,” vertelt Karin-Marijke, al moest ze zelf in het begin wel wennen. “Ik had een culture shock. In had wel gereisd, maar dat was vooral in het Westen of Indonesië. Ik vond een land als Iran spannend en zelfs een beetje eng. Dan sta je aan de grens en moet je een hoofddoek om en zie je alleen maar mannen op straat. Het was november, dus het was grauw en grijs en regende veel. We werden ziek van een parasiet en toen ging ook de auto nog kapot. Maar ik wist ook dat het aan mij lag: die mensen zijn wie ze zijn. Het was mijn blik naar hun, die het lastig maakte. Toen ik die knop omgezet had, ervaarde ik het als een heel fijn en gastvrij land. Net als Pakistan trouwens. Of Brazilië, Colombia en Venezuela in Zuid-Amerika.”
Naar Zuid-Amerika
Uiteindelijk reisden het tweetal via Turkije naar Bangladesh. “Myanmar konden we niet en ook China was te ingewikkeld met de auto en te duur, want je hebt voor alles vergunningen nodig en moet verplicht met een gids reizen Dat alleen al kostte zo’n 150 tot 200 euro per dag, dus toen hebben we de auto laten staan en zijn we een maand gaan backpacken in China. We hebben er 3,5 jaar over gedaan om in Vietnam te komen en besloten toen om naar Zuid-Amerika te gaan. We hadden behoefte om meer contact te maken met de lokale bevolking en in Zuidoost-Azië is dat zo moeilijk vanwege de taalbarrière. Dus zijn we Spaans gaan leren, hebben we de auto in een container op een schip naar Buenos Aires gezet en zijn we zelf naar die stad gevlogen.”
Uiteindelijk hebben Karin-Marijke en Coen ook Portugees geleerd en reisden ze negen jaar over het continent. “Omdat we de taal spraken, hadden we meer contact met de lokale bevolking en dat bracht echt meer diepgang in de reizen. We zijn toen ook meer gaan schrijven, hebben een jaar in Suriname gewoond en een half jaar uitgetrokken om de auto te restaureren nadat er een stuk van het chassis afgevallen was. We waren in die tijd ook niet elke dag onderweg en reizen sowieso gemiddeld maar 50 kilometer per dag. Dat is echt heel weinig als je naar andere reizigers kijkt, maar wij wilden niet de hele dag in de auto zitten. Het was een middel om vrij te zijn, want als je met het OV reist zit je vaak vast aan steden en wij zijn echt buitenmensen. Maar in de auto zitten en rijden, was geen doel op zich.”
De pandemie
Nadat ze de oversteek terug naar Azië hadden gemaakt en de auto voor de winter in Kazachstan hadden achtergelaten om een lange trail te lopen in Israël, brak de pandemie uit. “De paniek was toen groot en ik dacht: als ik straks niet naar Nederland kan als mijn ouders iets overkomt, omdat de grenzen dicht zijn, vergeef ik mezelf dat nooit. We zijn toen teruggekomen naar Nederland en hebben ruim een jaar bij mijn ouders in Twente gewoond. Dat klikte heel goed en het hele jaar hebben we eigenlijk als heel gezellig ervaren. We hebben het Pieterpad gelopen, fietstochten gedaan en ons eerste boek geschreven. Nu zijn we bezig met de laatste lootjes voor ons tweede boek. En als we tijd hebben, is er nog stof genoeg voor een derde of vierde boek.”
Het boek en meer informatie over hun reizen vind je op de website van Karin-Marijke en Coen. Lees ook het verhaal van Iris van Asselt, die met haar gezin over land naar Azië reisde, in ons boek. Heb jij ook een bijzonder reisverhaal? Laat het ons dan vooral weten door hieronder een reactie achter te laten of een mail te sturen naar redactie@hetkanwel.nl