Doneer je deken!

Een groep vrienden uit Breda besloot vorig jaar om een kijkje te nemen in de Jungle van Calais. Zij schrokken daar zo van de leefomstandigheden dat ze een grote actie op touw zetten. Op grote festivals haalden zij tenten, slaapzakken en andere spullen op. Daarnaast starten zij een actie waar mensen in drie steden spullen in konden zamelen: Doneer je deken. Deze actie was zo’n succes dat er uiteindelijk wel 13 steden mee deden.
Ondertussen is er een jaar verstreken en is de Jungle opgedoekt. Toch slaat het team de handen weer ineen om spullen in te zamelen voor vluchtelingen. In maart zijn er namelijk duizenden mensen gestrand op de Grieks-Macedonische grens. Zij zijn ondertussen overgeplaatst naar verschillende kampen in het noorden van Griekenland. Voor hen gaan ze de komende weken allerlei spullen inzamelen. Daarnaast willen ze deze mensen een gezicht geven door hun verhalen te vertellen en te delen via de site en Facebookpagina. We spraken mede-initiatiefneemster Simone van den Akker over deze bijzondere actie.

Een nieuwe actie

Voor deze nieuwe actie slaat Doneer je Deken haar handen ineen met Jonas Sweep van Impact Nomads. Simone van den Akker vertelt enthousiast:
“Jonas belde mij een paar maanden geleden op, nadat hij maandenlang in het noorden van Griekenland Wifi netwerken heeft aangelegd in de vluchtelingenkampen. Terug in Nederland wilde hij graag een inzamelactie voor de mensen daar beginnen en vroeg hij of wij hem daarmee konden helpen. We hebben elkaar vorig jaar ontmoet bij een inzamelpunt in Utrecht, toen ik met Doneer je Deken een inzamelactie aan het doen was voor Calais waar Jonas voor kwam doneren.”
“Ik vond het een goed idee en een week nadat de Jungle in Calais was opgedoekt besloot ik naar Griekenland te vliegen om daar de situatie te bekijken. Ik wist inmiddels dat daar vele mensen gestrand waren, maar ik wilde daar heen om naar de verhalen van de mensen te luisteren en de situatie met eigen ogen te zien.”

Mensen een gezicht geven

De eerste dag in een kamp ontmoette zij Aisha, ze is tien jaar en ze spreekt goed Engels. Ze dartelende de hele tijd om hen heen en op een gegeven moment kwam ze naar haar toe en gaf ze haar een knuffel.
“Er waren zoveel kinderen in de kampen, ik heb zoveel geknuffeld die dagen. Ze had een schildpad op haar ene hand getekend en een vogel op de andere. Ze nodigden ons uit in de tent van haar familie. Zo ontmoette ik haar moeder en haar broertjes.”
“Ik zat in de tent met haar moeder toen ze vertelde dat haar man in Nederland was, in het AZC in Leersum. Hij heeft inmiddels een status en heeft gezinshereniging aangevraagd, maar ze horen maar niks van de instanties. Ineens geeft ze me de telefoon en heb ik de vader, Khaled aan de telefoon. Hij spreekt al een beetje Nederlands, maar ik wist even niet wat ik moest zeggen. Dat was een hele rare situatie, die voor mij heel tekenend was voor de situatie waarin veel mensen verkeren.”
Lees verder bij Voor De Wereld Van Morgen