Tijdens een rondreis door Europa realiseerde Dorenda Verhaegen zich dat een leven in de stad haar eigenlijk niet meer zo trok. Daarom besloot ze -eenmaal terug in Nederland- om de sprong te wagen en te kijken of een leven in een dorp bij haar paste. Er kwam een anti-kraakwoning in Bergeijk op haar pad en ze besloot de kans met beide handen te grijpen. Inmiddels is ze verkocht aan het dorpsleven, heeft ze samen met haar vriend Aerjen van den Akker een tiny house gebouwd en woont ze volledig off grid.
Een tiny house
“Ik woonde al zo lang anti-kraak, omdat het goedkoop is. Maar je woont er altijd tijdelijk en zodra je je huis gezellig hebt gemaakt, komt dan dat telefoontje dat je weer weg moet omdat het gesloopt wordt of verkocht is. Op die manier kan je niks opbouwen. Ik wilde graag goedkoop blijven wonen, maar wel mijn eigen woning kunnen inrichten. Zo kwam ik op een tiny house, want die neem je in z’n geheel mee als je naar een andere plek moet. Dat sprak me aan.”
Ontspullen
“De laatste anti-kraakwoning waar ik woonde, was 70 m2 plus een schuur. Dat vond ik eigenlijk al te groot, want je gaat ongemerkt toch allemaal troep verzamelen, omdat je de ruimte nou eenmaal hebt. Voordat mijn tiny house af was, ging ik tijdelijk in een caravan wonen. Ik moest dus gaan ontspullen. Dat was best een toestand, want bij alles moet je bedenken wat je ermee gaat doen. Sommige spullen gaf ik aan vrienden, andere dingen gingen naar de kringloop. Spullen waar een herinnering aan kleeft, zijn het moeilijkst om weg te doen, maar uiteindelijk zitten herinneringen in je hoofd en in je hart, daarvoor heb je de spullen zelf niet nodig. Van sommige dingen heb ik wel een foto gemaakt als geheugensteuntje voor de herinneringen.”
Het realiseren van je droom
“Zodra het idee voor een tiny house ontstond, ben ik het ook gaan zeggen tegen iedereen, want dan moet je wel. Dan is het niet een plan dat alleen maar in je hoofd blijft hangen. Ik ben toen onderzoek gaan doen naar de plannen van de gemeente. Daar staan altijd doelen in die te maken hebben met zaken als ‘meer kleine, betaalbare huizen’, ‘duurzaamheid’ en ‘recycling’. Die punten ben ik gaan opschrijven en toen ik daarmee bezig was kwam ik bij een soort jaarlijkse prijsvraag van de gemeente terecht voor het duurzaamste idee voor Bergeijk. Ik had mijn plan eigenlijk al klaar en won. Vanuit daar is het balletje gaan rollen, want dan heb je de gemeente achter je en de juiste ambtenaar voor je.”
“Ik wilde graag goedkoop blijven wonen, maar wel mijn eigen woning kunnen inrichten.”
Samen is beter dan alleen
“In eerste instantie was ik vooral voor mezelf bezig, maar ik besloot al snel dat er meer tiny houses moesten komen. Want als er één persoon in een tiny house gaat wonen in zo’n dorp, dan maak je niet echt verschil. En ik wist dat zoveel mensen in een tiny house willen wonen. Toen heb ik er een paar mensen bij gezocht en nu staan er drie tiny houses. We wonen er nu een jaar en mogen er waarschijnlijk vijf jaar blijven, maar we zien de nieuwbouwwijk die hier gebouwd wordt al dichterbij komen. Straks zijn we erdoor ingesloten.”
“Het bevalt heel goed. In het begin was het lastig, want je bent een apart iets in het dorp. Je krijgt daardoor heel veel mensen die langskomen. Dat is aan de ene kant heel leuk, die nieuwsgierigheid, maar soms ook vervelend, want je woont er toch ook en je hebt er niet altijd zin in dat een vreemde je huis van binnen wil zien. Maar dat was vooral aan het begin en je went er wel aan. De mensen kennen ons nu en we wonen inmiddels iets meer beschut achter wat groen, dat geeft iets meer privacy. Maar ik hoor nog regelmatig vanaf de weg roepen: ‘hey kijk, een tiny house!’.”
De liefde
“Ik heb het huis samen met mijn vriend gebouwd. Ik ontmoette hem toen ik bezig was met het ontwerpen van het huis en het vormen van een groepje bewoners. Hij had zich al ingeschreven voor een tiny houseproject in Friesland, waar hij oorspronkelijk vandaan komt. Toen hij het daar niet werd, was hij teleurgesteld, maar toen kwam hij mij tegen. Ik heb het ontwerp van het huisje toen iets aangepast: er is een meter bijgekomen omdat hij dat graag wilde. We noemen het dan ook altijd zijn meter, als grap.”
“Het is meteen een goede test voor je relatie: samen een huis bouwen.”
“Zelf had ik totaal geen ervaring met bouwen. Ik heb een cursus gedaan en heel veel dingen uitgezocht en vragen gesteld op het tiny house forum. Al doende leert men en op een gegeven moment ben je deskundige. Mijn vriend had wel ervaring met bouwen, dus dat was fijn. Het is meteen een goede test voor je relatie: samen een huis bouwen. Maar dat ging goed gelukkig. We zijn nog steeds heel blij samen.”
Off grid
“Ik wilde graag onafhankelijk zijn. En als je huis off grid is, heb je veel meer plekken waar je kan staan en hoeven gemeenten minder moeite voor je te doen. Het is ook goedkoper, want bij het aanleggen van een waterleiding of riool lopen de kosten op een gegeven moment toch op. Als je huis off grid is, kan je ook op een pauzeplek staan, zoals nu. Al word ik eerlijk gezegd wel onrustig van het idee dat we weer moeten moven op een gegeven moment. Ik heb hier mijn tuin aangelegd, een kleine groene oase, en dan moet ik straks weer weg. Maar ja, alles is een proces. Je krijgt niet meteen je droomhuis op je droomplek: daar moet je naartoe werken. Groter wonen hoeft voor mij niet, maar een mooie vaste plek zou ik fijn vinden.”
Wat is jouw droomhuis en droomplek? Laat het ons weten door hieronder een reactie achter te laten.
1 gedachte over “Dorenda verruilde de stad voor een dorp en bouwde een tiny house”
Ik ben een groot voorstander van kleiner gaan wonen zoals de tiny house movement nu laat zien. Echter, het idee dat ik om de zoveel tijd moet verkassen, zoals ook Dorenda Verhaegen noemt, staat me tegen. Het doorlopend moeten verkassen is ook niet duurzaam. Daarbij komt dat ikzelf de voorkeur geef aan een woning die (gedeeltelijk) onder de grond ligt, oftewel een woning wat in de volksmond een “hobbit”huis word genoemd.
Een bedrijf dat zulke woningen prefab levert als bouwpakket is bv. Green magic homes (zie website greenmagichomes.com) of een eigen gebouwde woning die gedeeltelijk ondergronds ligt. (zie beingsomewhere.net). Deze woningen die gedeeltelijk of geheel onder aarde schuil gaan bieden nog vel meer voordelen ten opzichte van de tiny houses die nu in trek zijn. Het punt is echter dat vele gemeenten er (nog) niet aan willen. Wat “vreemd” is bijt hun, en dat hebben ze liever niet. Men durft om allerlei redenen niet mee te veranderen. Men ziet eerst en vooral de spreekwoordelijke beren op de weg. Daarbij zijn er vele ambtenaren die vanwege hun positie zich niet durven branden aan een project als dit daar het hun CV kan schaden. De mega logge bedrijfscultuur die de vele gemeenten zijn wil maar heel erg moeilijk veranderen. Het eerste waar ze mee schermen is bv. dat ze afspraken hebben met woningcorporaties omtrent wonen. Niet in de laatste plaats wil men geld verdienen aan hun inwoners (allerlei belastingen enz.) en men moet als burger allemaal in de pas lopen en vooral niet afwijken van de heersende norm zodat men overzicht houd als gemeente. Geld, en allerlei bestaande regels en afspraken omtrent wonen, en daar stug aan vast willen houden, is nog altijd de motiverende en doorslaggevende factor om dwars te gaan liggen als er mensen zijn die anders willen gaan wonen dan de meest gangbare manier. Dat moet echter hoognodig veranderen. Op de huidige manier kunnen we niet verder.
Ik zou gelijk mijn huidige woning opzeggen als ik morgen een ondergrondse woning kon betrekken of een stuk grond kon krijgen in mijn huidige gemeente om zo’n ondergrondse woning te mogen bouwen/aanleggen. Ik ben het wonen in een appartement en dito complex meer dan zat. Ik wil af van al die hoge kosten en verantwoordelijkheden die eraan gekoppeld zijn als ook het rumoer van mijn drukke omgeving. Ik wil mijn vrijheid en rust als mens terug. Ik woon liever tussen de bomen en in de natuur dan tussen hopen mensen in een appartementencomplex. Maar zolang mijn gemeente (Venlo) er niet aan wil is het vechten tegen de bierkaai.
Reacties zijn gesloten.