‘Duurzaamheid’ bestond vroeger niet. Althans, de term was onbekend en voor ‘een beter milieu’ was afval scheiden wel genoeg. Maar tijden veranderen. Meer dan ooit houden we ons bezig met de vraag hoe we eerlijker en duurzamer kunnen leven. Dat is natuurlijk hard nodig. Maar het kan ook misgaan. Mensen die lijden aan ‘ecorexia’ verliezen zichzelf in hun streven naar een duurzaam bestaan.
Wat is ‘ecorexia’?
Ineens is het er. Overgewaaid uit Amerika is de term ‘ecorexia’ bezig aan een opmars door de Nederlandse media. In het AD bijvoorbeeld vertelt de 38-jarige Merel hoe ze ’s nachts opstond om de krant uit het vuilnis te vissen omdat ze panisch werd van de gedachte dat die niet ‘duurzaam’ in de gescheiden papierbak lag. Aan EditieNL vertelt Danielle over hoe ze consequent de verwarming uit liet staan omdat ze niet onnodig energie wilde verspillen.
‘Ecorexia’ (geen officiële stoornis) gaat niet over mensen die hun best doen om eerlijk en duurzaam te leven. Exorexia gaat over mensen die doorslaan in hun streven naar duurzaamheid. Mensen voor wie dit een obsessie is geworden en die echt lijden (stress, angst, paniek) onder hun eigen gedrag.
We doen het al veel beter dan twintig jaar geleden
Dat is niet prettig voor henzelf, niet voor hun omgeving en bovendien levert het de wereld weinig op. Want de wereld verander je niet in je eentje. Een beter milieu begint weliswaar bij jezelf maar is vooral effectief als zoveel mogelijk mensen een béétje veranderen.
Op dat punt doen we het met z’n allen eigenlijk heel goed. We eten minder vlees en áls we het kopen kiezen we waker voor een biologisch stuk. We denken na over welke kleding we dragen. Supermarktschappen liggen vol met biologische producten waarvoor je vroeger alleen bij een natuurwinkel terecht kon. Merken als Tony Chocolonely veroveren de markt en ‘waakhonden’ als UTZ maakt eenieder bewuster van duurzame criteria.
Meer dan ooit is een groot publiek zich bewust van de staat van onze aarde en ons klimaat. Zelfs de politiek lijkt eindelijk doordedrongen van de noodzaak tot ingrijpen – tenzij je Donald Trump heet en president van de Verenigde Staten bent.
Duurzaam leven op een gezonde manier: hoe kan het dan wel?
Dat bepaal jij natuurijk zelf. Niet iedereen heeft de financiële middelen of de tijd om een perfect verduurzaamd leven te leiden. De truc zit in kleine, doeltreffende stappen die haalbaar zijn voor een zo groot mogelijke groep mensen.
- Doe de verwarming en de lampen uit als je naar buiten gaat
- Scheid je afval
- Stap over op een duurzame energieleverancier
- Kies voor een duurzame bank
- Douche niet langer dan nodig
En last but not least: bewaak je éigen duurzaamheid. Doe wat jij kan doen en wees daar trots op. Een duurzame wereld bereik je niet met een bestraffende houding, maar vanuit zorg en liefde voor elkaar én voor jezelf.
Simpel, toch?
6 gedachten over “Ecorexia: duurzaam doorslaan”
Beste Sonja,
Ik ken ook iemand met ecorexia, obsessief bezig om door eigen gedragsverandering de planeet te redden. Daarmee inspireer je helaas anderen niet. Integendeel. Door te zeggen dat we juist al heel goed bezig zijn evenmin. Want we denken graag ‘wat ik doe maakt toch niet uit.’
Volgens mij levert een gemiddelde Nederlander jaarlijks een CO2 bjjdrage van ruin 11 ton. Bij gelijkblijvende wereldbevolking zou dat 1,5 ton moeten zijn. We zijn er dus nog lang niet èn we kunnen het niet alleen. Er een eer in scheppen om anderen mee te krijgen zonder drammen. Hoe doen we samen iets dat echt verschil maakt? Dat lijkt me een mooie vraag voor een volgend artikel
Als iedereen nou het milieu in het achterhoofd zou hebben, dan ben ik het met Sonja eens dat je ook kunt doorslaan. Maar zolang er nog genoeg mensen zijn die elke dag een stukje vlees eten en die vliegen zonder te compenseren, voel ik het als mijn verantwoording om wat extra’s te doen voor de aarde!
Naast duurzaamheid is er veiligheid. De politie raadt af om de lampen uit te doen als je weg gaat voor boodschappen. De thermostaat lager zetten als je boodschappen gaat doen is gewoon onzin, voor uurtje maakt dat niet uit. .
Je moet niet schrijven om maar iets te schrijven, je moet zinnige informatie doorgeven. Een beetje kleppen slaat nergens op.
Van die overkill aan kleine stapjes krijg je juist ecorexia. Je bent er nooit klaar mee en het is nooit goed genoeg.
Beter focus je je juist op de grote stappen: nauwelijks (nieuwe) spullen en kleding kopen, nauwelijks vlees, weinig met de auto, geen vliegreizen. Daar maak je pas echt verschil mee. En dan kun je (liever niet natuurlijk, maar toch) prima een keer langer douchen, je plastic in het restafval gooien en met een gerust hart die kleine foutjes naast je neerleggen.
Beste Sonja,
Leuk verhaal maar naar mijn idee sla je de plank mis. We doen nog veel te weinig en de mensen die er wat aan doen zijn in de zware minderheid. Maak het niet mooier dan het is, de wereld bevolking explodeert en we zijn in rap tempo de aarde aan het vernietigen! Politici wringen zich in alle bochten om onder afspraken uit te komen en multinationals maken ons ziek met de troep die ze eten noemen.
Ik weet dat dit niet zo’n leuk leesbare boodschap is maar het wordt tijd dat we de roze zonnebril gaan afzetten.
Dat ben ik wel met Tom eens, dat het nog veel te weinig is. Als iedereen bezig zou zijn met die kleine stapjes … ja, maar lang niet iedereen is daar mee bezig.
Zo obsessief bezig zijn dat je er niet van kan slapen is onnodig als je er overdag ‘wakker’ voor bent! Als je het goede voorbeeld geeft in je gedrag, dan zien anderen dat en nemen misschien je voorbeeld over.
Reacties zijn gesloten.