Mijn huurhuis wordt verduurzaamd. Dat is superfijn natuurlijk. De kozijnen gaan eruit en ik krijg HR++ glas, mechanische ventilatie en zo nog wat dingen. Het betekent ook dat ik tegenwoordig om 7 uur ’s ochtends mijn bed uit getimmerd, geschuurd en gezaagd wordt. Vandaag bereikte ik een dieptepunt toen ze bij de buren boven mij én naast mij bezig waren en de schuurmachines een wedstrijd met elkaar aangingen, terwijl de radio er op vol volume doorheen tetterde met liedjes die je alleen herkende als de machines even stil waren. Dit ging zo niet langer. Er moet toch een betere werkplek zijn dan mijn huis?
“U wist dat we kwamen toch?” zegt de man die ’s ochtends vroeg ineens in mijn tuin staat. Ik had net een spijkerbroek aangetrokken en was al lang blij dat ik niet, zoals gebruikelijk, in mijn onderbroek een kop thee aan het zetten was met mijn slaapoogjes. “Eh nee,” stamel ik. Nou ja, ik wist dat ze vanaf deze week aan de slag gingen, maar de precieze planning was niet gecommuniceerd: wanneer welke steigers waar komen.
Hij zet zijn liefste glimlach op: “Ik ben altijd zo aardig mogelijk,” zegt hij. “Want mensen zijn niet gek op het geluid van steigers in aanbouw,.” Hij wordt dan ook regelmatig verrot gescholden, ook door buren die hem niet eens kunnen zien, maar wel het lawaai horen. Ik knik begripvol. “Maar waarom beginnen jullie dan ook om 7 uur?” vraag ik. Hij heeft daar zelf geen antwoord op en haalt zijn schouders op. Online is het antwoord: omdat bouwvakkers vaak niet op de plek wonen waar ze werken en zo de files omzeilen. En omdat ze vroeger, toen er nog geen bouwlampen waren, zo efficiënt mogelijk gebruik wilden maken van het daglicht, want een donkere werkplek is ook niet alles.
Lees ook: het effect van geluid op ons brein
“Steigers bouwen is ook wel echt een takkeherrie,” ga ik verder. “Moeten jullie geen gehoorbescherming dragen?” “Eigenlijk wel,” antwoordt hij. “Maar dan kunnen we elkaar niet meer verstaan en dat is ook gevaarlijk.” Aan een touw worden planken en staanders vanaf het dak naar beneden gevierd. “Mijn oren zijn toch al helemaal kapot,” concludeert hij half lachend. Ik schat hem eind twintig. Ik worstelde mezelf door twee meetings heen met op de achtergrond het geroep, gehamer en de klank van ijzer op ijzer. Als de geluidsoverlast de dagen daarna alleen maar erger lijkt te worden, besluit ik op zoek te gaan naar een nieuwe werkplek. Want in een café kan ik me 100% beter concentreren dan in mijn eigen huis op het moment.
Heb jij nog goede tips voor fijne werkplekken in Amsterdam? Laat het ons weten door hieronder een reactie achter te laten.
Wyke Potjer is content manager van hetkanWEL. Ze heeft journalistiek gestudeerd en werkt sindsdien fulltime voor landelijke radio, televisie, print en online media. Ze is vegan, heeft geen auto, probeert plastic uit haar leven te bannen en biologisch te eten. Naast haar freelance bestaan als journalist geeft ze yogales (vinyasa en yin).