Ik rijd met mijn camper, een blauwe, oldtimer Volkswagenbusje, door binnen- en buitenland. Inmiddels ken ik de bus beter dan dat ik mezelf ken, maar ik kom er steeds meer achter dat die twee hand in hand gaan. Doordat onderweg niet altijd alles vlekkeloos verloopt, moet ik me continue aanpassen en leer ik mezelf een stuk beter kennen. En dat komt weer van pas in het leven van alledag. Na vijf jaar maak ik de balans op: levenslessen van een stuk blik. Ik zou je een paar jaar geleden vierkant hebben uitgelachen, Maar het is toch echt zo. Ondanks dat ik de afgelopen jaren regelmatig gedoe heb gehad met mijn bus, rijdt hij nog steeds als een zonnetje. En ondertussen heb ik een boel geleerd van mijn bus.
1. Blijf flexibel
Ik hou niet van plannen en doe dat ook vrij weinig, maar soms heb je hoge verwachtingen van hoe iets zou moeten zijn. Deze oude bus kan soms zomaar ‘roet’ in het eten gooien. Zo kan het voorkomen dat ik bij heet weer veel pauzes tijdens het rijden moet houden. Niet voor mezelf, maar voor de bus. Doordat de motor met lucht wordt gekoeld, kan hij oververhit raken. Dus ik stop waar nodig en geniet een uurtje van de (soms lelijke) omgeving. Daardoor kan het ook zijn dat ik opeens ergens anders slaap dan verwacht of een goed gesprek heb met een vreemde. Plannen kunnen zomaar veranderen en door deze bus ga ik mee met wat er op dat moment gebeurt, dat is een van de belangrijkste levenslessen die ik leerde. Zo had ik ooit het plan om naar Spanje te rijden, maar door een verkeerde afslag belandde ik op een boerderij in Frankrijk waar ik uiteindelijk drie weken heb meegewerkt. Ik heb Spanje nooit gehaald. Het onverwachte heeft me zoveel moois opgeleverd, van toffe werkopdrachten tot nieuwe vrienden en mooie ervaringen. Ik vaar lekker op de positieve flow mee.
2. Vertraag
Mijn busje komt uit 1981, het is een oudje. Dat geeft een heerlijk nostalgisch gevoel en het is ook goed voor mijn armspieren, want stuurbekrachtiging heeft ‘ie niet. Het enige ding is: hij is absoluut niet snel. Op de platte Nederlandse wegen haalt hij makkelijk 100km per uur, maar met een beetje tegenwind of wat vals plat gaat hij meteen een stuk trager. Ook optrekken gaat niet snel, doorschakelen moet met beleid en bij een echte berg heb ik binnen mum van tijd een hele slinger auto’s achter me. In het begin moest ik erg wennen aan de toeterende auto’s en boze middelvingers, maar inmiddels stoor ik me daar totaal niet meer aan. Ik ga nou eenmaal niet harder. Heb je er last van? Dat is niet mijn probleem. Dan ga je er maar langs! Belangrijke levenslessen dus. Vaak kom ik de mensen die mij voorbijrazen bij het eerstvolgende stoplicht weer tegen. Want het grappige is, ik kom hooguit een paar minuten later aan. En zeg nou zelf, wat is daar erg aan? Dat trage sijpelt meteen door in een vakantiegevoel, want ik ben meteen onthaast.
3. Pak het moment
Gister is al geweest en morgen is er nog niet: nog zo eentje in het rijtje levenslessen. Het leven in een oude camper maakt dat je heel erg bezig kan zijn met wat er gebeurt op dat moment. Neem de eerste levensbehoeften. Ergens drinkwater tappen, waar kan ik douchen, waar slaap ik vanavond, is er een supermarkt in de buurt? Je wordt gedwongen over de dag zelf na te denken. En alles duurt langer. Iets simpels als een koffietje zetten heeft verschillende handelingen. Koffiebonen met de hand malen, water halen, afmeten, alles in de percolator doen, op het gasfornuisje en wachten. Vervolgens zit ik dat rustig in de deuropening te drinken in de ochtendzon, terwijl ik naar het natuurleven voor me kijk. Heerlijk. Weer een moment voorbij. Minder piekeren, vooruitdenken, plannen en stressen, meer genieten.
Lees ook: 52 levenslessen voor een duurzaam 2023. En: 8 levenslessen die Wyke van yoga leerde.
4. Lang leve de analoge wereld
In deze bus is niks digitaal. Ik weet wat er aan de hand is door te luisteren, ruiken en voelen. Ik weet precies hoe hij zou moeten rijden en elk rateltje of bonkje valt me onmiddellijk op. Dat ging niet vanzelf. Ik heb vaak met de handen in het haar gestaan, met de ANWB op speeddial. Regel numero uno is: onderhoud voorkomt reparatie. Nog steeds weet ik op technisch gebied niet alles, maar met olie, tape en tie-wraps kom ik een heel eind. Ik denk nu veel sneller in oplossingen. Het is grappig hoe dat werkt. Als je eenmaal door hebt dat op meerdere manieren iets te fixen valt, merk je dat je dat in het dagelijks leven ook gebruikt. Wat kan er wél, in plaats van alleen maar benoemen wat er niet kan. Ik ben er creatiever door geworden en pak minder snel mijn telefoon om iets op te zoeken. Eerst de zintuigen activeren! En niet onbelangrijk, door meer analoog te leven, ben je automatisch ook meer in het moment.
5. Leer! (levenslessen, maar ook praktische info)
Weet wat je wel en weet wat je niet kan. Technisch onderhoud laat ik doen, want ik vind het niet leuk en weet er weinig vanaf. Maar het is wel fijn (en goed) om je vaardigheden uit te breiden. Als je in de middle of nowhere zit, zonder bereik, wie gaat dan je band verwisselen? Door mee te kijken met mensen die meer verstand hebben van auto’s, weet ik inmiddels hoe ik de olie moet vervangen, een band moet verwisselen, een boutje moet aandraaien en meer van zulks. De meeste handelingen achter een computer vallen in het niet bij welke kennis je in de ‘echte’ wereld nodig hebt. Het viel me op hoe weinig handige kennis ik eigenlijk had. Maar inmiddels heb ik een bloeiende moestuin, weet hoe ik een naai-, boor-, schuurmachine werkt, kan een aantal planten, vogels en bomen onderscheiden en heb een basiskennis anatomie door mijn yogaopleiding. Een heel leven lang leren, het klinkt zo ontzettend cliché, maar ik kijk er ook ontzettend naar uit.
6. Intuïtie heb je niet voor niks
Soms voel je dat iets niet in de haak is, maar laat je je overhalen en negeer je het. Zo zijn de keren dat een automonteur me niet serieus nam over een potentieel probleem niet meer te tellen. Misschien omdat ik een vrouw ben (als mijn vriend mee is, praten ze namelijk automatisch tegen hem), misschien omdat ze denken dat zij het beter weten. Maar als ik dan twee dagen later met panne langs de weg stilsta, kan ik mezelf wel wat aandoen dat ik niet aandrong bij de garage voor een betere check.
Of die keer dat ik bijna alleen op een kleine, goedkope camping ergens in Frankrijk stond. Er was één andere man, die met zijn familie een stukje verderop stond. Die man hield me continue in de gaten, wilde de hele tijd met me praten en me zelfs rondleiden. Het zat me niet lekker, maar ik was moe en wilde niet verder rijden. Naarmate het buiten donkerder werd, kreeg ik een onheilspellend gevoel. Hij liep rond de bus, zijn peuk oplichtend in het donker. Klopte aan en met een hand in zijn broek vroeg hij of hij binnen mocht komen. Ik werd kwaad en zodra hij wegliep heb ik mijn biezen gepakt. Maar mijn intuïtie? Die negeer ik niet meer! Een belangrijke in mijn levenslessen door mijn camperbusje.
7. Heb vertrouwen
Eigenlijk komt al het bovenstaande neer op één ding: vertrouwen. Vertrouw op jezelf, op je gevoel, je kennis, je vaardigheden. Vertrouw op het moment, op je medemens (de meesten dan) en op dat het, hoe dan ook, wel goed komt. Door de afgelopen jaren weet ik, in wat voor situatie ik me ook bevind, ik kom er wel uit. En weten dat je in veel gevallen zelf verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes en hoe je ermee omgaat, scheelt een hele boel. Want als ik dan eens gefrustreerd was omdat de camper niet reed, hielp het ontzettend om te denken: ‘Ik kies er zelf voor om in een oldtimer te rijden. Ik kan het ook niet doen.’ Relativering ten top. En voor die levenslessen ben ik mijn trage, oude bus met al zijn kleine mankementen ontzettend dankbaar voor! En uiteindelijk brengt hij me overal.
Wat zijn de levenslessen die jij tijdens je reizen hebt opgedaan? Laat het ons weten door hieronder een reactie achter te laten.
