Omdenken: hoe 6 maanden zonder huis een droomreis wordt

In januari 2013 leek de situatie zich als volgt voor mij te ontwikkelen. Als theatermaker en fysiekspeltrainer liep het werk zeer ernstig terug. Inkomsten waren laag in ruil voor keihard werken en ik kreeg steeds minder voldoening. Ik had veel geld geïnvesteerd om mijn werk uit te breiden als lichaamsgericht coach en zou die maand afstuderen. Ik had nog wel een bijbaantje als taxichauffeur maar financieel zat ik op de bodem. Tot overmaat van ramp moest ik in februari ook nog mijn huis uit vanwege sloop. Het idee dat ik meer taxi zou moeten gaan rijden en bij een vriend of vriendin in zou moeten trekken terwijl ik eigenlijk een eigen trainingsbureau wilde gaan opstarten, maakte me geestdood. Ik zat vast.
Niemandsland
Wat ik heel opvallend vond is dat mensen in mijn omgeving wel met me meedachten, maar op een andere manier dan ik had verwacht. Ik kreeg geen tips over leegstaande kamers of huisjes maar iedereen bood me een bed aan. Zelfs van vage vrienden en onbekenden die er via via van gehoord hadden, hadden altijd een bed voor me klaarstaan. Ik had hier in de put kunnen gaan zitten, klagen en zielig bij een vriend intrekken. En dan proberen meer te werken bij de taxi, aanvullende bijstand regelen of geforceerd en razendsnel mijn eigen praktijk opzetten. En dan blijven zoeken naar een goedkoop huisje en hopen dat ik een loting zou winnen. Maar ik kreeg een ander idee.
Een jaar eerder had ik voor het taxibedrijf waar ik voor werkte een boekje geschreven over passagiers die ik tegenkwam in de taxi met een interessant verhaal. In een lacherig telefoongesprek met een oom zei ik: ‘dat zou een leuk idee zijn, om iedere week bij iemand anders te gaan wonen en daar dan een boek over te schrijven.’ We kletsten nog wat over dit belachelijke plan en hingen op. Maar het was ondertussen eind januari en het “belachelijke plan” bleef in m’n kop hangen. Wat als ik dat nou eens echt zou gaan doen? Ik reageerde nog wel steeds op de paar huizen die leegkwamen, maar iedere keer hoopte ik dat ik geen huis toegewezen zou krijgen. Ik had zin in deze avontuurlijke reis waarbij ik lege bedden in Nederland zou gaan opzoeken en mijn ervaringen zou gaan noteren voor een boek.
Ik ging dit rare plan vormgeven in mijn hoofd. Ik zou iedere week bij iemand anders gaan wonen, in Nederland en daar buiten, bij bekenden en onbekenden. Voor kost en inwoning zou ik allerhande klusjes aanpakken. Ik ging al mijn wensen die ik als kind had opschrijven. Ik had altijd nog aan zee willen wonen, op een boerderij, in een atelier, in een tipi en – mijn grootste wens – op een binnenvaartschip. Na een intensief gesprek met een goede vriend kon ik de knoop doorhakken. In twee weken tijd heb ik met mijn taxi-werk kunnen regelen dat ik al mijn vakantiedagen kon opnemen. Ik heb opslag voor mijn kleine inboedel gevonden, een verhuisteam van vrienden gebeld en een brief geschreven aan vrienden, familie en kennissen als aankondiging van mijn reis. Mijn hele website omgegooid met de boodschap dat mijn bedrijf voorlopig fulltime het project ‘Niemandsland ll, op weg naar huis’ zou gaan doen. Ik zou op wereldreis gaan in Niemandsland. Het land waar niets van mij is en waar ik gebruik mag maken van bedden en spullen van anderen. Een reis als onderzoek waar ik me thuis voel.
En zo is het gebeurd. Ik ben nu een half jaar verder en heb een prachtige reis gemaakt. Ik ben tot op de bodem van mijn ziel gegaan, heb alles los moeten laten van geld, bezittingen en vrienden. Ik heb mogen ontdekken waar ik me thuis voel, dat ik zonder spullen kan leven, dat ik al mijn wensen op het gebied van wonen heb kunnen waarmaken. En als cadeau: ik heb mogen ervaren dat er heel veel gastvrijheid om me heen is van prachtige mensen die graag vertrouwen willen geven. Ik heb van een probleem een droomreis gemaakt en me laten leiden door wat mensen me wilde geven. En nu na 25 verschillende adressen en een reis mee op een prachtig binnenvaartschip, is de reis bijna ten einde. Na 101 prachtige ontmoetingen, 20 gedichten, 30 teksten, liedjes, 6000 kilometer en het lossen van de trossen is het bijna klaar. Ik heb een thuis gevonden waar ik wil blijven voor altijd. Op mijn reis ben ik de man van mijn leven tegen gekomen. Ik mag mijn waardevolle zwerversbestaan afronden en beginnen aan het bouwen van een nieuw leven. Ik mag beginnen aan het verslag ervan in de vorm van een boek en kan al deze ervaringen gebruiken bij het ontwikkelen van inspirerende trainingen. Omdenken: neem het (op het eerste gezicht) meest belachelijke plan serieus.
Bron: omdenken.nl // Nelleke Simons
Omdenken is denken in termen van kansen en niet van problemen. Het is een manier van denken waarbij je kijkt naar de werkelijkheid zoals die is, en wat je daar mee zou kunnen. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws.
Meer omdenkcasussen
Brit laat zich betalen voor ongewenste telefoontjes
Vertraging in studie blijkt kans
Plagende jongetjes krijgen lik op stuk