De laatste keer dat HetkanWEL sprak met Vera Wong (35), woonde ze nog met haar vriend en kind in een camper. Inmiddels is er veel veranderd en hebben ze een boerderij gekocht ergens op het platteland van Groningen. Ze noemt het verbouwproces ‘slow renovating’ en de verhuizing een mini-versie van ‘Ik Vertrek’. Maar het is het helemaal waard. “Een camping, een voedselbos, zwemvijver, moestuin, boomgaard, yogadome. Ik kan het hier allemaal bouwen. Er is zoveel ruimte.” Carlijn van HetkanWEL sprak met haar.
Hoe ben je van de warme oorden opzoeken met je camper, naar een oude boerderij in het verre, koude hoekje van Groningen gegaan?
Vera lacht. “Nou, wij woonden in een Hymer en reisden daarmee rond. Dat was fijn en gezellig, totdat de lockdown kwam. We zaten toen in Spanje en daar waren de regels echt heel streng. We mochten de camper niet uit. En met een kind van één, dat wil je niet. Dus toen zijn we naar Portugal geracet, maar daar werden we ook geweigerd op elke camping. Daar ging ook nog eens de camper kapot en stonden we ergens moederziel alleen op een parkeerplaats. De ANWB kon ons repatriëren en die kans hebben we met beide handen aangegrepen. Zaten we opeens in een vliegtuig weer terug naar Nederland.”
Oei, dat klinkt niet als een lekker einde van de reis.
“Nee, dat was het ook niet. We zijn uiteindelijk 9 maanden weggeweest, we waren nog maar op de helft. Nu was het opeens klaar, maar dat heeft ons ook weer kansen geboden. Want het camperende leven was ook intensief. Je moet constant uitstippelen waar je naartoe wil, de camper reisklaar maken, boodschappen doen, ergens water halen en de toilet legen, naar een nieuwe plek rijden. Ik werkte ook nog, en we hebben ook een kind. Dus het waren volle dagen. En daarbij waren we ook wel weer toe aan een eigen plek. Zodat je een zaadje in de grond kan stoppen en het ook kan zien opkomen.”
Dat herken ik wel van mijn eigen reizen met mijn bus. De vrijheid voelt fantastisch, maar het is ook intens. Maar toen zat je dus zonder camper of huis weer in Nederland?
“Haha, ja. Zonder camper, zonder huis en zonder plan. Gelukkig konden we een tijdje bij mijn schoonmoeder logeren en zijn we gaan zoeken naar een huis. Het reizen had wel onze blik verruimd qua locatie. We zijn gaan zoeken in een straal van 400km van familie, dus ook in België, Noord-Frankrijk en Duitsland. Dat moest ook wel, want onze wensen waren een klein huis met veel buitenruimte, rust en groen. Alleen was de huizenmarkt ontploft in Nederland en voor ons onbetaalbaar geworden. Maar opeens zagen we deze boerderij voorbijkomen in Noord-Groningen, met onze naam erop. Het voldeed aan alle wensen. Alleen, echt klein was het niet.”
Je hebt een gigantisch huis gekocht?
“Een klein huisje op een groot stuk land is een illusie, kwamen we achter in onze zoektocht. Het zijn grote huizen op grote stukken grond. En deze boerderij was ook nog eens in slechte staat. Het had langer dan een jaar leeggestaan, en er was al dertig jaar niks aan gedaan. Er was werkelijk niks van comfort. Geen isolatie, alles was kaal, houten, holle muren, met alleen wat antiek behang erop. We hadden geen verwarming, stromend water of elektra, want er was een lekkage in de meterkast. Maar deze tuin, de plek, de ligging, de potentie, het was de droom! Dus hebben we de boerderij gekocht.”
Dat klinkt alsof je niet alleen een boerderij hebt gekocht, maar een tienjarenproject.
“Ja, dat is ook wel zo. Ik ben het maar ‘slow renovating’ gaan noemen, want we gaan er heel lang over doen om alles te verbouwen. We doen zoveel mogelijk zelf en soms huren we een vakman voor de klussen die we niet zelf kunnen doen. Ik heb ook elke vorm van verbouw-planning losgelaten inmiddels, omdat we elke keer over die deadlines heen gingen. Want we verbouwen niet vijf dagen in de week, we werken ook. En als we dan een weekend wat anders deden, liepen we achter onze eigen planning aan.”
Dat klinkt mooi, maar ook wel intens.
“Alles kan hier. Ik kan hier een camping, voedselbos, zwemvijver, moestuin boomgaard, yogadome bouwen, en het kan allemaal tegelijk. Het is ontzettend groot. Het voelt als een grote kans, maar we moeten er wel tijd, geld en energie tegenaan gooien. Je blijkt best veel zelf te kunnen, als je maar dingen wil leren en niet de illusie blijft houden dat alles strak en nieuw moet zijn. Fouten mogen en dat draagt ook wel bij aan de charme. Het maakt je creatief in oplossingen en met de inrichting. We hebben een paarse voordeur. Iedereen zei: doe nou niet. Maar ik wil dan weten hoe het staat. Het is perfect, imperfect, om het zo maar te zeggen. Maar soms is het wel zwaar, ja, die hele verbouwing van de boerderij.”
Wanneer wordt het zwaar?
“Als er onverwachte dingen opduiken die veel aandacht opslokken. Zo hadden we net een hele muur gerenoveerd, bleek dat er tóch nog een gat aan de buitenkant zat waar een rat was ingesloten. Wollen isolatie bleek een perfect holletje te zijn. Moesten we de hele muur weer openbreken en alle gaten en ratten opsporen. Alles stonk. Dat is mentaal zo zwaar, omdat het een soort anti-beweging is. Een slome beweging in het bouwproces is oké, maar dit voelde als stilstand. Als achteruitgang. Je bent daar dan weer weken mee bezig. Zo hadden we ook muizen in een kamer waarvan we ook dachten dat die klaar was. Daar stond onze zomerkleding in. Overal zaten gaten in, alles vies. En ook die kamer van de boerderij moest weer leeg. Dan wil je wel even huilen.”
Maar ik kan me ook voorstellen dat het ook ontzettend leuk is. Is het leven in Groningen wat je ervan verwachtte?
“Wonen op deze plek is heel erg tof. We hebben een ontzettend grote tuin en dat is voor het grootste gedeelte echt een paradijs. In de zomer zijn we heel veel buiten. Buiten koken, buiten eten, buiten lezen, buiten alles. Precies wat we wilden. En ook in het verbouwen van de boerderij is het leuk, want we kunnen alles zelf bepalen. Een gekke uitspatting bedenken en hup, zelf doen. Een dakraam hier, een schommel daar. We spelen met materialen en kleuren en ontwikkelen onze eigen vaardigheden. En door het leven in een camper merkte ik al, je kan leven met zoveel minder. Ik heb al twee jaar een keuken met een jerrycan en twee planken. Niet mijn droomkeuken, maar het werkt en het is in drie minuten schoon. We proberen ook duurzaam te verbouwen, door zoveel mogelijk tweedehands materialen te kopen. Onze laatste aanwinsten zijn een badkuip, een ouderwetse trekbel, en dubbele voordeuren. Sommige dingen kopen we bewust nieuw, zodat we die zo lang mogelijk niet hoeven te vervangen.”
Heb je een beetje een sociaal leven daar opgebouwd?
Ik heb wel een volle agenda met werk, kind en de verbouwing van de boerderij, dus ik heb niet veel ruimte voor andere dingen. We hebben een fijne vriendengroep uit Schagen, waar ik vandaan kom. Die zien we veel en onze families ook. Eigenlijk ligt ons sociale leven nog daar, maar via de school van mijn dochter komen we ook in aanraking met mensen hier. Het helpt om andere ouders te leren kennen op het schoolplein die ongeveer even oud zijn. En onze buren zijn lief en fijn. Iedereen is blij dat het huis niet meer leegstaat. En wij ook.”
Volg Vera’s verbouwing en leven in Groningen op Instagram. Lees ook het interview dat we met Vera hadden toen ze nog in een busje woonde.
