Slowbalisation: we gaan trager leven

De term werd voor het eerst gelanceerd door de Nederlandse trendwatcher Adjiedj Bakas: slowbalisation, oftewel traag leven. Het duurde niet lang voordat het Amerikaanse blad The Economist de term overnam met de aankondiging dat globalisering plaats ging maken voor een nieuw tijdperk van traagheid. Natuurlijk met een bijbehorende illustratie van een slak.

Een onsje minder

“We nemen in 3 maanden tijd net zoveel informatie op als onze voorouders in hun hele leven,” zei Bakas begin dit jaar in een interview met NRC.  Ons levenstempo ligt hoog: we vliegen letterlijk en figuurlijk continu van hot naar her. Als je het druk hebt, lijkt dat nog steeds te betekenen dat het goed met je gaat. Maar dat gaat allemaal veranderen, voorspelt Bakas. Slowbalisation zal de norm worden. Oftewel een onsje minder met de informatietechnologie, maar ook minder vliegen en minder werken. “De hele samenleving is terug aan het komen van al dat gewerk,” constateert Bakas. “De turbocultuur waarbij we ons zelf voorbij rennen is ongezond.”

Werkstress

Dat laatste blijkt ook maar weer eens uit de cijfers. In 2018 werden 7,5 miljoen werkdagen verzuimd wegens stress. In 2017 gaf 16% van de Nederlandse werknemers aan zich minstens een paar keer per maand psychisch vermoeid te voelen door werk. Dat kan variëren van moeite hebben met opstaan tot je leeg voelen na een werkdag of emotioneel uitgeput zijn.

Slow living

Het is niet voor niks dat trends als tiny houses, minimalisme en degrowth steeds meer voet aan de grond krijgen. Kleiner wonen, betekent minder ruimte voor spullen en minder consumeren. Hierdoor hebben we minder geld nodig om te leven en hoeven we dus minder te werken. De tijd die we daardoor over houden, kunnen we besteden aan het telen van onze eigen groente (bijvoorbeeld).

En daar waar we nog niet zo lang geleden trots waren op het aantal vliegreizen dat we per jaar maakten, kiezen jongeren er nu steeds vaker voor om de tijd te nemen en langzaam te reizen. Zo schreven we al eens over een jonge klimaatwetenschapper, die er 3 maanden over deed om naar zijn nieuwe baan in Colorado te reizen. Greta Thunberg, die alleen per zeilboot naar Amerika wil om daar te spreken over het klimaat. En deze groep jongeren die de reisindustrie wil veranderen.

Slobalisation

Maar slowbalisation is veel meer dan alleen maar ‘slow living’.  Het betekent ook dat we zo langzamerhand door krijgen, dat de voordelen van globalisering (1990 – 2010) niet voor iedereen gelden. Een kleine groep mensen wordt steeds rijker, terwijl het arme deel van de wereld de prijs betaalt. Als reactie daarop kopen we onze producten steeds vaker dichtbij huis, bij lokale ondernemers of direct bij de boer bijvoorbeeld. Zo blijft het leven tenminste een beetje overzichtelijk.

Wat denk jij: brengt de toekomst ons inderdaad slowbalisation en slow living? Laat het ons weten door hieronder een reactie achter te laten.

Over de schrijver

4 gedachten over “Slowbalisation: we gaan trager leven”

  1. Onthaasten was voor mij een verademing. Tijdelijk geen werk hebben,
    was helemaal niet erg. Ik had wel tijd om minder en slimmer met mijn geld om te gaan en kreeg energie van dingen doen waar ik eerst geen tijd voor had. Lichamelijk voelde het ook veel beter. Ik zei
    Ik doe wat ik doe en wat ik niet doe doe ik niet. 3 dagen werken is voor mij voldoende. Ik maakte werk van mijn leven ipv voor mijn werk te leven. Meer aandacht en tijd voor mijn kinderen, thuis en genieten van wat ik had, deed en kon.

  2. De vergelijking met een slak is heet goed gekozen. Ik heb Afrikaanse Reuzenslakken (Achatina marginata) als huisdieren. Ze bewegen zo kalm, gracieus en vreedzaam, dat je er rustig en ontspannen van word, als je er naar kijkt. Een aquarium heeft dezelfde uitwerking.

  3. O graag, dat maar veel mensen tot dit besef mogen komen! Langzamer leven klinkt niet tof, aandachtig leven des te beter. Maar vooral bedachtzamer, met oog voor elkaar en onze planeet, die we zo hard nodig hebben, maar met elkaar verzieken, want economie gaat hier nog altijd voor welzijn, tot het echt te laat is!

    Het zijn niet alleen de armen in de wereld die een hoge prijs betalen voor die overconsumptie en foute redenering vanuit de politiek dat we moeten groeien, want anders…. Ook mensen die om andere redenen niet mee kunnen komen, fysiek of psychisch, betalen daarvoor een hoge prijs en zo gaat een samenleving ten gronde. Dat wat we het hardste nodig hebben als het niet goed met ons gaat, is ons terugtrekken in de natuur, een stadspark of bos, want groen geeft rust, koelte, wind door je haren en gedachten. Maar i.p.v. zorgen voor meer groen halen we dat wat er is weg, want wegen, want woningbouw en daarvoor moet veel groen wijken. Terwijl je iets ook kunt ontwerpen om die prachtige bomen heen, die voor ons kunnen zorgen en in warme tijden voor schaduw kunnen zorgen. Gebouwen ontwerpen en daar verticale bossen of plantbakken tegenaan te zetten, dat is niet de oorzaak aanpakken, maar de gevolgen van het niet goed nadenken hoe bestaand groen te integreren in een ontwerp. En een oeroude boom die weg is komt nooit meer terug, dat sprietje dat compensatiegroen heet, als het na gepoot te zijn ook water zou krijgen, kan ooit een boom worden, maar pas voor de volgende generatie. We weten het en toch gaat het door: tuinen worden nog altijd grotendeels betegeld want lekker onderhoudsvrij, bomen langs wegen kappen we zodat de CO2 uitstoot zo de kinderspeelplaatsen inwaait, nog vliegen we vaker, want het kost bijna niets en je moet weg om wat te beleven… Wanneer komt het besef dat het doorgeslagen is? Pas als het echt te laat is en ook hier overstromingen mensen uit hun huis verdrijven, ook al hebben we het zelf veroorzaakt door de bomen die de grond vasthouden te kappen en huizen te bouwen die in de gevarenzone staan?
    Wanneer komt de menselijke maat terug? Op een klein stukje grond van jezelf of met buren dat verbouwen dat je met je elkaar kunt opeten, lenen van spullen die je weinig nodig hebt i.p.v. alles nieuw kopen want goedkoper dan repareren. Vallende bladeren, als je nog een boom hebt waar blaadjes van af vallen, fijn met een bezem bij elkaar vegen en in een hoekje van de tuin voor de vogels, insecten en kinderplezier bewaren. Heel veel beter, voor je oren en die van je buren als je geen bladblazer gebruikt, en je bespaart zo tijd om je naar de sportschool te haasten voor meditatielessen om te ontspannen, wat je in je eigen tuin, al vegende of met de handmaaier maaiend, kunt bereiken. Een heerlijk groene tuin met echt gras onder je voeten i.p.v. tegels die de hitte heel lang vasthouden, lekker aarde om in te rommelen voor de kinderen (helpt ook nog eens tegen allerlei allergieen) en meer vlakbij huis iets doen, wandelen, fietsen, vooral langzaam je eigen omgeving beleven, je kunt er niet vroeg genoeg aan beginnen.
    En daarnaast alles wat je doet, met aandacht doen, iets lekker opruimen, iets schoonmaken, zo’n voldaan gevoel en geen tijd hebben is een smoes. Als je iedere dag een klusje doet, alleen of met elkaar, dan ben je zo klaar en voel je je beter.
    Een goedkoop reisje boeken om even weg van alles te zijn, dat betekent alleen maar nog meer prikkels. Kom je dan thuis in een huis dat niet schoon en opgeruimd is, dan geeft dat meer stress nog. Het is niet truttig om goed te zorgen voor de plek waar je woont, daar heb je zelf alle profijt van, een opgeruimd huis geeft echt een opgeruimd hoofd en je houd tijd over om een fijne groene plek op te zoeken, in je tuin of in de buurt. Loop langzaam, kijk om je heen, ga links- i.p.v. rechtsaf, wijk af van je standaard route en je ziet een heel andere omgeving, zonder te haasten, te vliegen, maar met een beter gevoel. En plant een (fruit-)boompje of een mooie meidoorn en volg de groei nauwlettend en zie wat er voor insecten op af komen en je helpt de wereld al een beetje om zich te herstellen, terwijl je jezelf herstelt, heerlijk, lang leve het langzaamaangaan….

Reacties zijn gesloten.