Eerlijk is eerlijk: ik zou mezelf niet snel omschrijven als een gedisciplineerd persoon. Al heel mijn leven doet de term ‘discipline’ me denken aan iets als: jezelf dwingen suffe dingen te doen voor een suf resultaat. Zo kon je enorm je best doen op school en een negen halen voor een proefwerk geschiedenis. Het was me alleen nooit helemaal duidelijk welk voordeel ik daarmee zou behalen. Dus ging ik door het leven als ‘luie scholier’ en was ik blij als ik weer een zesje gehaald had. Hoewel, een zes was eigenlijk een half punt te hoog.
Eigen benen
Het duurt eventjes, maar na verloop van tijd mag je school verlaten. In mijn geval betekende dit dat ik – na enige omwegen – voor mezelf ging werken. En dan kom je met luiheid nét iets minder ver.
Misschien klinkt het vreemd, maar dat leidde bij mij tot frictie. Ik werk voor mezelf om een gevoel van vrijheid te kunnen ervaren in mijn werk en leven. Iets als werken van 9 tot 5 omdat we dat “nu eenmaal zo doen” heeft dan iets geks. Het gaat immers om de output in plaats van de input, nietwaar.
Nee, dat heeft discipline written all over it. Doen we niet aan. Toch?
Eigen model
Dus ontwierp ik mijn eigen werkmodel. Ik kwam uit op een vorm waarbij ik vanuit ‘ouderwetse’ discipline werkte aan opdrachten en administratieve zaken. Niet teveel over nadenken, gewoon doen wat je moet doen. Dingen die meer te maken hadden met mijn bedrijf als zodanig – bijvoorbeeld op zoek gaan naar leuke opdrachten of het schrijven van blogs – deed ik wanneer ik tijd en inspiratie had.
En dat, beste mensen, werkt echt voor geen meter. Want als je het perfecte moment afwacht om aan iets te werken wat wél-belangrijk-maar-niet-urgent is, besteed je er vier middagen per jaar aan. Tijd en inspiratie heb je namelijk niet, die máák je. Cliché en irritant, ik weet het. Maar helaas toch mijn bevinding na enige tijd experimenteren met dit zelfbedachte werkmodel.
Gewoon normaal doen dan maar?
Crisis in de bestuurskamer (lees: aan de keukentafel), want hoe geef ik nu vorm aan de ontwikkeling van mijn bedrijf? Moet ik toch het normale werkmodel hanteren en lekker gedisciplineerd om acht uur ’s ochtends aansluiten in de file? Vijftig uur per week achter een scherm zitten? ‘n Leuke laptopbochel in m’n rug inbouwen? Is dat hoe je aan je bedrijf werkt?
Definitie
Het bleef lastig hier echt een antwoord op te vinden en gedurende een vrij lange periode bleef ik hiermee worstelen. Op een bepaald moment vroeg ik me af of de oorzaak van mijn ‘probleem‘ iets te maken had met hoe ik discipline definieerde. Kon discipline misschien ook iets anders zijn dan je willoos overgeven aan door anderen bedachte structuren?
Rethinking Discipline
Dit bleek een cruciaal punt. Al vrij snel wist ik waar discipline óók voor kon staan:
Weten wat goed voor je is. Doen wat goed voor je is.
Zeer eenvoudig, maar heel doeltreffend. Zo weet ik dat ik me goed voel als ik sport, mediteer, goed eet en werk aan dingen die ik belangrijk vind.
En heel vaak – maar echt héél vaak – ben ik geneigd dat allemaal lekker niet te doen. Dan mag ik wel een film kijken ’s avonds. Kan ik deze blog ook morgen schrijven. En die kokosmakronen, waar liggen die? Zeg je dat ik beter kan gaan hardlopen? Heb je meer saaie ideeën?
Comfort… maakt je maar dor
Maar één ding is me heel erg duidelijk geworden. Namelijk dat comfort –koekjes, films, de bank – heel vaak helemaal niet comfortabel is. Hangen op de bank is pas lekker als je een stuk hebt gerend. Een serie is vele malen beter als je eindelijk bent begonnen aan het schrijven van dat artikel.
Dit besef maakt dat discipline opbrengen voor mij een stuk minder… discipline vergt. Want uiteindelijk wil ik me gewoon goed voelen. En als ik weet dat kokosmakronen daar niet toe leiden en het werken aan mijn bedrijf wél, dan wordt dat laatste een stuk aantrekkelijker.
Schop onder je kont
Dit betekent niet dat alles 100% vanzelf gaat en mijn dagen een aaneenschakeling zijn van momenten van pure gelukzaligheid. Wat het wél betekent is dat ik een manier heb gevonden om mezelf aan te pakken en steeds weer te beseffen dat die schop het beste idee van de dag was.
